به گزارش سیفار، درختان تشنه ای که دستهای خشکیده شان وقتی از انسانهای روی زمین قطع امید می کند به سمت آسمان بلند می شود و انگار آسمان هم این روزها بخیل شده تا غیرت و انصاف ماها را در قبال این بیچاره ها بسنجد.
ما در حالی بی تفاوتی نسبت به این درختان را شاهد هستیم بطوریکه درختان ۱۵ تا نهال یک ساله برگهای اکسیژن سازش خشکیده و همه عطش را فریاد می زند و آدم شرمش میشود سر بالا کند و رخ به رخ نگاهشان کند.
درک این مطلب که چرا هر ساله با وجود کاشت هزاران نهال در سطح شهرستان هیچ نمودی پیدا نمی کند برای آدم قابل فهم می شود.
واقعا برای جبران خسارت خشکیده شدن درختان ۱۵ساله چقدر وقت و هزینه لازم است!؟
آیا نباید در کنار ایجاد فرصت جدید قدر داشته های خود را بدانیم آن هم در عمل نه در شعار!؟
انتهای پیام/ج