وصیت نامه شهید ۱۴ ساله، مرحمت بالازاده

با سلام بیکران به پیشگاه منجی عالم بشریت حضرت مهدی (عج) و با سلام بیکران به رهبر مستضعفان ، ابراهیم زمان ، خمینی بت شکن و با سلام بی کران به مردم ایثارگر و شهید پرور ایران، که همچون امام حسین (ع) و لیلا، پسرشان را به دین اسلام قربانی می دهند.

آری ای ملت غیور شهید پرور ایران! درود بر شما! درود بر شما که همیشه در مقابل کفر ایستاده اید و می ایستید تا اخرین قطره خونتان

درود بر شما ای ملت ایران! ای مشعل داران امام حسین! تا آخرین قطره خونتان از این انقلاب و از رهبر این انقلاب خوب محافظت کنید تا که این انقلاب اسلامی را به نحو احسن به منجی عالم بشریت تحویل بدهید.

و ای پدر و مادر عزیزم! اگر این پسرتان در راه اسلام به شهادت برسد، افتخار کنید که شما هم از خانواده شهدا برشمرده می شوید.

ای پدر و مادر عزیزم ! از شما تقاضایی دارم . اگر من شهید بشوم گریه نکنید. اگر گریه بکنید به شهدای کربلا و شهدای کربلای ایران گریه کنید تا چشم منافقان کور بشود و بفهمند که ما برای چه می جنگیم.

حالا معلوم است که راه تنها یک راه است آن راه هم راه اسلام و قران است و آخر وصیت می کنم راه شهیدان را ادامه بدهید و اسلحه شان نگذارید در زمین بماند. از تمام همسایه ها و از تمام هم روستایی هایمان می خواهم که اگر از من سخن بدی شنیده اید حلال کنید و برادرانم اسلحه ام را نگذارند در جا بماند و خواهرانم با حجاب با دشمنان جنگ کنند.

عنوان خاطره : بوسه بر لب های خونین

مادر شهید نقل می کند

در اسفند ۱۳۶۳ در روزهای نزدیک عید یک روز صبح زود سه پاسدار دم در خانه آمدند، هر چند دلم شور زد اما به خود گفتم چون نزدیک عید است حتما نامه ای برایم از مرحمت آوردند به داخل خانه آمدند نگاهی به من کردند و گفتند مادر جان برایت از مرحمت خبری آوردیم اما ناراحت نشوید او کمی مجروح است و الان در مسجد منتظر شماست . گفتم راحت بگویید شهید شده است ساکت شدند همه با هم مسجد رفتیم دیدم که او را در تابوت گذاشتند اصرار کردم تا او را ببینم وقتی رویش را بازکردند لب های خون آلود او را دیدم نشستم و بر آن لب ها بوسه زدم. او حالا دیگر بعد از رسیدن به آرزویش آرام خوابیده بود.

عنوان خاطره : سوغاتی برای فقیران

خواهر شهید نقل می کند

یکی از اخلاق های خوب مرحمت کمک به فقیران بود هر وقت جایزه ای از مدرسه می گرفت به فقیران می داد در سال ۶۲ که به مشهد رفته بود وقتی به خانه آمد من سراغ ساکش رفتم تا ببینم چه چیز سوغات آورده که خودش از راه رسید و گفت: باز نکن ؛ این ها مال شما نیست. شما در خانه هستید الحمدلله پدر و مادر دارید، مرا دارید ، کم و کسری هم ندارید این سوغاتی ها برای فقیران و بی سرپرستان است که امیدوارم خدا قبول کند.

عنوان خاطره : کلاشینکف بزرگ تر از او بود

آقای کریم محمدی معلم و همرزم شهید نقل می کند مرحمت از لحاظ قد و جثه خیلی کوچک بود وقتی موفق شد که در جبهه حضور یابد و کلاشنیکف در دست گرفت هنگامی که آن را سرنگون نگه می داشت کلاشینکف از او بزرگ تر بود و هنگام راه رفتن اگر تدبیری در مورد برداشتن آن به کار نمی برد حتما شعله پوش آن روی زمین کشیده می شد، در همان اوایل حضورش در سال ۶۱، او وقتی کلاشینکف بر می داشت دستش را کمی بالاتر می گرفت به او می گفتم این طور اذیت و خسته می شوی اما او با خوشحالی می گفت عادت می کنم.

عنوان خاطره : مرحمت معلم ما بود

آقای کریم محمدی همچنان از دوران ابتدایی شهید می گوید

درس مرحمت خیلی خوب بود و رفتار و اخلاق او نیز شایسته بود در مورد بسیاری از مسائل خیلی کنجکاو بود به همین دلیل سعی می کرد آگاهی زیادی از هر چیز کسب کند اگر من به عنوان معلم در کلاس در مورد چیزی جمله ای می گفتم مرحمت بیشتر از من توضیح می داد و من درواقع از او یاد می گرفتم. او با علم و آگاهی، رفتار خود جرات و غیرتش با اینکه ۱۲ سال بیشتر نداشت معلم ما بود.